15'inci Istanbul Bienali'nde İngiltere'den Sanatçılar

Kasia Fudakowski, heykel ağırlıklı yapıtlarında, toplumsal cinsiyet, ulus ve etnik miras tipoloji, arketip ve klişelerini oyuncul bir tarzda ortaya koyarken kültür tarihinin paradokslarına başvurur. Bu farklılıkları mizahi ve ustaca bir yaklaşımla hem kullanıp hem de altüst ederek, komşu bireyler, tarihler ve kimlikler arasındaki beklenmedik sürekliliklere ve karşılıklı bağımlılıklara işaret eder.

Fudakowski’nin Continueouslessness (Süreklisiz Süreklilik, 2017) başlıklı yapıtında farklılık, ortaklığa dönüşür. Enstalasyonda, on panel bir ekran ya da ayırıcı bir duvar oluşturacak şekilde bir odanın içinde yan yana getiriliyor. Yapıtın başlığı, hem değişimdeki bir değişmezliği (sanatçının deyişiyle, bir “kaos koalisyonu”) hem de tekerlekli ve birbirine bağlı farklı parçaların birlikte –ama yine de uyumsuz– bir şekilde işleyişini ima ediyor.

The Fascism of Everyday Life (2016) / video

Morag Keil ve Georgie Nettell’in filmi The Fascism of Everyday Life (2016), bir televizyon programını andıran neşeli ve tekdüze açılışıyla, bir sanatçının şehir yaşamına dönük beklentileriyle kişinin kendi mekânını ev arkadaşına karşı korumak zorunda kaldığı sıkışık yaşam koşullarının gerçekleri arasındaki karşıtlığı ele alıyor. Kısmen MTV dizisi Cribs ve mülk konulu televizyon programlarından esinlenen film, Londra’da sanatçıların kiraladıkları odalarda çekildi. Onları internette emlak fiyatlarını araştırırken görüyoruz, ardından birbirlerine paylaştıkları daire için ödedikleri kira miktarını ifşa ediyorlar—bunlar, kaldıkları binaların artan değerine rağmen, yaşadıkları yerin yetersizliğiyle tezat oluşturan yüksek bedeller. Bunu dairelerinde gizli-saklısı olmayan ayrıntılı bir gezinti takip ediyor: 

Atıştırmalıklar ve ıvır zıvır poşet çaylarla dolu kirli müşterek mutfaklar, yarısı kullanılmış banyo malzemesi yığınları, “anarşik” bir buzdolabı ve ortak yaşamın diğer sembolleri… Film çekirdek aile ideolojilerinin, gayrimenkul mülkiyeti anlayışlarının ve Londra’daki emlak krizinin nasıl iç içe geçtiğine dikkat çekiyor. Bu yolla, üreme ve mülk edinme hedeflerinin yönlendirdiği yuva, aile hayatına ilişkin normatif anlayışı ve onun cinsiyet rollerini eleştiriyor—ki bunlar, bu tür konvansiyonlara ayak uydurmayan ya da uyduramayanlar arasında insanı kemiren bir hüsrana yol açabilir.

Carolyn Christov-Bakargiev tarafından tasarlanan TUZLU SU: Düşünce Biçimleri Üzerine Bir Teori başlıklı 14. İstanbul Bienali; 5 Eylül’de tüm sanatseverlere kapılarını açtı. Bienal; Karadeniz’den Marmara Denizi’ne, Beyoğlu’ndan Büyükada’ya, Rumelifeneri’nden Tarihî Yarımada’ya, Şişli’den Kadıköy’e kadar Boğaz’ın her iki yakasında bulunan 35’i aşkın mekânda gerçekleşti.

Bu seneki Bienal’de Birleşik Krallık, British Council’in desteğiyle çok sayıda sanatçı ve akademisyen tarafından temsil edildi. 1 Kasım’a kadar ücretsiz olarak gezilebilen14. İstanbul Bienal’inde; Ed Atkins, James Richards, Marcos Lutyens, Heather Phillipson, Griselda Pollock, Susan Philipsz, Liam Gillick ve Daria Martin’in işleri yer aldı.